Another set of my Favorites

PAG-IBIG

Jose Corazon de Jesus, 1926

Isang aklat na maputi, ang isinulat: Luha!

Kaya wala kang mabasa kahit isa mang talata;

Kinabisa at inisip mulang ating pagkabata;T

umanda ka't nagkauban, hindi mo pa maunawa.

Ang Pag-ibig, isipin mo, pag inisip, nasa-puso!

Pag pinuso, nasa-isip, kaya't hindi mo makuro.

Lapitan mo nang matagal ang pagsuyo'y naglalaho;

Layuan mo at kay-lungkot, nananaghoy ang pagsuyo!

Ang Pag-ibig na dakila'y aayaw nang matagalan,

Parang lintik kung gumuhit sa pisngi ng kadiliman.

Ang halik na ubos-tindi, minsan lamang nahalikan,

At ang ilog kung bumaha, tandaan mo't minsan lamang.

Ang Pag-ibig kapag duwag ay payapa't walang agos,

Walang talon, walang baha, walang luha, walang lunos!

Ang Pag-ibig na matapang ay puso ang inaanod,

Pati dangal, yama't dunong nalulunod sa pag-irog!

Ang Pag-ibig na buko pa'y nakikinig pa sa aral,

Tandang di pa umiibig, nakikita pa ang ilaw,

Ngunit kapag nag-alab na pati mundo'y nalimutan ---

Iyan, ganyan ang Pag-ibig, damdamin mo't puso lamang!

Kapag ikaw'y umuurong sa sakuna't sa panganib

Ay talagang maliwanag at buo ang iyong isip:

Takot pa ang pag-ibig mo, hindi ka pa umiibig:

Pag umibig, pati hukay aariin mong langit!

Ang Pag-ibig ay may mata, ang Pag-ibig ay di bulag;

Ang marunong umibig, bawat sugat ay bulaklak:

Ang pag-ibig ay masakim at aayaw ng kabiyak;

O wala na kahit ano, o ibigay mo ang lahat!

"Ako'y hindi makasulat at ang Nanay ay nakabantay!

"Asahan mo, katoto ko, hindi ka pa minamahal!

Ngunit kapag sumulat na sa ibabaw man ng hukay,

Minamahal ka na niya nang higit sa kanyang buhay!

Kayong mga kabataang pag-ibig ang ninanais,

Kayong mga paruparong sa ilawan lumiligid,

Kapag kayo'y umiibig na, hahanapin ang panganib,

At pakpak ninyo'y masusunog sa pag-ibig!

PAKPAK

Jose Corazon de Jesus, 1928

Bigyan mo ng pakpak itong aking diwa

at ako'y lilipad hanggang kay Bathala...

Maiisipan ko'y mga malikmatang

sukat ikalugod ng tao sa lupa;

malikikha ko rin ang mga hiwaga,

sa buhay ng tao'y magiging biyaya.

Ano ba ang sagwang sabay sa pagtahak

kundi siyang pakpak ng bangka sa dagat?

Ano ba ang kamay ng taong namulat

kundi siyang pakpak ng kanyang panghawak?

Ano ba ang dahon ng mga bulaklak

kung hindi pakpak din panakip ng dilag?

Ang lahat ng bagay, may pakpak na lihim,

pakpak na nag-akyat sa ating layunin,

pakpak ang nagtaas ng gintong mithiin,

pakpak ang nagbigay ng ilaw sa atin,

pakpak ang naghatid sa tao sa hangin,

at pakpak din naman ang taklob sa libing.

Bigyan mo ng pakpak itong aking diwa,

at magagawa ko ang magandang tula;

bigyan mo ng pakpak tanang panukala't

malilipad ko hanggang sa magawa;

bigyan mo ng pakpak ang ating adhika,

kahit na pigilan ay makakawala...

O ibon ng diwa, ikaw ay lumipad,

tingnan mo ang langit, ang dilim, ang ulap,

buksan mo ang pinto ng natagong sinag,

at iyong pawalan ang gintong liwanag,

na sa aming laya ay magpapasikat

at sa inang bayan ay magpapaalpas.

My Poem...:-)

In Memory of a Soldier

I

When he was young, he dreamt of being a soldier

A steadfast, brave and loyal peacekeeper

This was what his old man wanted

His father's desire he unhesitantly granted

II

He played with toy guns and maleficent weapons

War memorabilia was above all his priced possessions

Gunshots were his unfathomable lullaby

Whilst his mother feared them as they went by

III
He was an exalted fanatic

But to many he was a delusional lunatic

His love for being a soldier was misunderstood

He tried to prove them wrong, he tried to as hard as he could

IV

Now he is war's diminutive soldier

No longer a steadfast, brave and loyal peacekeeper

He fought in malevolent ways and slayed without cease

He did not give his enemies another breath of life's lease

V

Countless life departed bodies lay before him

To himself he placed a humble query, "what will be of them?"

What will be of the families of the men he killed?

To the harsh reality, shall they all yield?

VI

This is not his sole fault

He held no full account of the assault

He fought for his country

This is his duty, his given responsibility

VII

He fought for what they say is right

Not through peaceful ways but by arrogant might

He held back for war nothing

He gave it his all, his everything

VIII

For what you might ask?

He says for the completion of his pledged task

For whose glory? You might add

For his country's and his dear old dad's

IX

Did he choose the wrong dream?

Is everything not what it seem?

He became the finest asset of war

He came to be the best liability of peace

X

The end of war is drawing near

He guessed he had nothing to fear

They are winning, the enemies are losing

But his mind kept a jovial taunting

XI

They came home with full honor and glory

Their victory was in the news, the front page story

Everybody called them heroes, they called him a 'hero'

But they do not know his heart's misery and its deep sorrow

XII
For in his soul, he kept hearing a voice

It whisphered audibly amidst the crowd's roaring noise

"You are no hero but a cold-hearted mercenary!"

To this he agreed with no further query

XIII

To whose name shall he explain?

To whom shall he share his pain?

No one, no one but solitude hears

As he confess with eyes filled with tears

XIV

He is no hero, he is a killer

His dreams of being a soldier

A steadfast, brave and loyal peacekeeper

Now drifting and dying in his tumultuous slumber

XV

No peace in his life remain

No memories good to retain

For in his dreams, he held for dire life

Unknowing it will bring him his life's eternal strife

Aking Kwento..:-)

*This is a story I am writing. Please try and read it. Comment if you may so that I can make it better...;-)

PAGKUKUBLI

Sa isang comedy bar sa Angeles, nagtatanghal ang dalawang bakla. Kung bakit at paano sila nagkasama ay hindi na nila maalala. Basta ang alam nila pareho lang silang nagkukubli sa katotohanan at ito ang isang bagay na kanilang pinagkakasunduan.

Si Norman, padre de pamilya, may isang asawa at tatlong anak. Hawak niya sa araw-araw ang isang kasinungalingan. Hindi niya masabi kay Saling, ang asawa niya, na siya ay isang bakla. Na ang Normang kilala niya sa Cebu ay Lufita Curacha sa Angeles. Hindi niya maamin sa kanyang tatlong anak na ang tinitingala nilang Captain Barbell ay isa pa lang Darna na nagtatago sa likod ng kanyang muscle. Ang paniniwala ng kanyang pamilya ay nagtratrabaho siya bilang isang construction worker sa Maynila. Pero ang totoo ay isa siyang gay stand-up comedian sa Angeles.

Si Alex, kilalang bakla sa Angeles. Itinakwil ng buong pamilya sa paglaladlad ng tunay na kulay. Sinisisi niya ang kanyang sarili kung bakit niya pinabayaang umusbong ang pusong bading sa kanyang pagkatao. Sabi nga niya, “nagising na lang ako na maarte na ako, na mas gusto ko ang palda kaysa pantalon." Ilang beses din siyang binugbog sa pag-asa ng mga kapatid at ama na magigising ang pagkalalaki sa kanya. Minsan nga tinangka pa siyang ipagalaw sa pokpok. Kaya lang noong maiwan sa kuwarto ay nag-ayusan lang ang dalawa na akala mo ay nasa parlor. Dahilan sa mga pangyayari lantad man ang kanyang pagiging bakala ay nakatago ang katotohanan sa lahat. Kinamumuhian niya ang kanyang pagkabakla dahil marami na itong nawasak sa kanya. Ang pagtatakwil sa kanya ng kanyang pamilya, ang pagkawala ng kanyang respeto sa sarili at ang pagtitiis sa araw-araw na pangungutya. Lahat ito ay naging pasaning krus ni Alex sa araw-araw.

Sa pagluwas ni Norman sa Maynila ay hindi niya nahanap ang kanyang sarili. Nag-apply kung saan-saang lugar hanggang matanggap na bouncer sa isang club. Nakita niya minsang magtanghal ang isang bakla roon. Marami itong napasayang tao at malaki rin ang kinita noong gabing iyon. Naisip niya na kaya niya ring gawin iyon. Nagpraktis siya at naghintay ng pagkakataon na sumalang sa entablado. Hindi siya nabigo. Nang minsang hindi pumasok ang baklang comedian ay nakakita siya ng pagkakataon upang ipakita ang kanyang husay. Natuwa naman ang manager at sa paglipas ng panahon ay siya ang naging front-act. Tumagal ito hanggang sa inoffer sa kanya ang posisyon sa Angeles. Mas malaki ang sweldo kaya pumayag na rin siya. Doon niya nakilala si Alex o Chubita Rose na siya namang pinakamahusay na comedian sa Angeles. Noong una naimbiyerna si Alex kay Norman pero nang maglaon siya pa ang nagbigay ng alyas dito. Tinawag niya si Norman na Lufita Curacha kung bakit ay hindi naman masyadong mahabang istorya. Lufita dahil malupit si Norman sa mga papa, dinaig pa niya si Chubita. Curacha dahil kung may curacha ang babaeng walang pahinga, eto naman ang baklang walang pahinga doble kayod para sa pamilya.

Kung gabi-gabi silang nagpapatawa ay gabi-gabi rin silang lumuluha. “Alam mo insulto ang trabahong ito”, sabi ni Alex na may tonong pabiro. “Bakit naman?” ang tanong ni Norman. “Kasi sa bawat gabing sasalta tayo sa entabladong ‘yan kailangan natin silang patawanin," ang sagot ni Alex. “O ano namang masama roon, e doon tayo kumikita ng datung sister," ang pabirong sabi ni Norman. “Kailangan natin silang patawanin habang bugbog na bugbog ang kalooban natin sa mga pasakit," napapaluhang sabi ni Alex. “Alam ko na ang pupuntahan ng usapang ito," sagot ni Norman. “Naalala mo na naman ang mga pinagdadaanan at problema mo ‘no?” ang tanong nito. Sa pagtakip ng ulap sa buwan ay inilabas ni Alex ang kanyang hinanakit habang si Norman ay tahimik na nakikinig. “Mahirap dahil ang buhay ay hindi parang isang pagtatanghal na gaya ng ginagawa natin," biglang sabad ni Norman. “Hindi ko kayang patawanin si Saling kapag inamin ko sa kanya na bakla ako. Hindi ko kayang pasayahin ang mga anak ko kapag ipinagtapat ko sa kanila na hindi isang tunay na lalaki ang tatay nila. Mahirap magkubli sa likod ng mga ngiti dahil sa totoo lang para na akong mamatay sa sakit," ang sabi niya habang umaagos ang luha sa magkabila niyang mata. “Hindi ko kayang aminin kung sino ako sa pamilya ko dahil ayoko silang masaktan, ayoko silang kutyain," ang bulalas pa nito. Habang lumalalim ang gabi ay halinhinan sila sa pagsasabi ng hinaing hanggang sa mamalayan nila na basa na naman ang damit nila ng luha.

Sa hindi inaasahang pagkakataon napunta si Saling sa Angeles at sa mismong comedy bar na pinagtratrabahuhan ni Norman. Nakita niya ang nagtatanghal sa entablado at laking gulat nang mamukhaang si Norman iyon. Ang baklang nasa entablado at ang kanyang asawa ay iisa. Napaiyak siya ngunit walang magawa. Hinarap niya ito sa dressing room. “Walang hiya ka, paano mo nagawa sa akin ito," ang galit na sabi ni Saling. “Sa-saling," ang tanging nasabi ni Norman dahil sa pagkagulat. “Hindi ka na nahiya kalalaki mong tao ay mas makapal pa ang meyk-up mo sa akin," ang sabi ni Saling. “Saling, patawarin mo ako," ang tanging naibulalas ni Norman. “Patawarin? Patawarin sa iyong panlilinlang," ang sagot ni Saling sabay ang pagtungo sa pinto. “Kalimutan mo na ako at iyong mga anak, hindi ka naming kailangan." Umalis itong puno ng luha sa mga mata. Narinig ni Alex ang lahat at pumasok ito sa dressing room pagkalabas ni Saling. Inalo ni Alex si Norman sabay sabi, “Alam mo kafatid, hindi ka naging masamang ama. Maaring hindi ka naging tamang asawa ngunit ginawa mo ang iyong makakaya upang mapanindigan ang responsibilidad ng pagiging isang mabuting ama." “Pero hindi sapat, hindi sapat," ang napahagulhol na sagot ni Norman.

Sa paglabas ni Alex ng dressing room ay may nakita itong nakatawag sa kanyang pansin. Isang matandang lalaking bulag sa may kanto ang nanghihingi ng limos sa bawat dumaraan sa kalyeng iyon. May mga tumitinging nangungutya, habang may tumititig na puno ng awa. Nilapitan niya ito at pinagmasdan ng makailang ulit hanggang sa umimik ito. “Sino ‘yan? Alam kong may tao d’yan." “A-ako po si Alex," ang tanging nasabi ni Alex sa pagkamangha. “Papaano n’yo po nalaman na may tao sa harap n’yo?” tanong pa nito. “Amang bulag lamang ako pero hindi manhid upang hindi ka mapakiramdaman," ang sagot nito. Napabuntong hininga si Alex sabay tanong, “mahirap po ba ang maging isang bulag?” “Ang tangi ninyong nakikita ay ang kapansanan ngunit hindi ninyo nakikita ang isang bagay na ikinabuti naming mga bulag”, ang sagot nito. “Anong ikinabuti ng pagiging bulag?” ang usisa ni Alex. “Sapagkat hindi tulad ninyong nakakakita, kaming mga bulag ay hindi kayang manghusga sa unang tingin. Paano kami titingin kung ang ang gamit ng aming mga mata ay pilit na ninakaw ng tadhana? Ngunit sa kabilang banda ang naging kagandahan ng isang bulag ay ang hindi makawari ng masama. Hindi kami nakakawari ng masama pero hindi rin kami nakakasumpong ng mabuti. Ngunit sa panahon ba ngayon may mamamalas ka pa bang mabuti? Mainam na ang maging bulag na hindi man nakakakita ng kabutihan ay hindi rin nakakaapuhap ng kasamaan," ang pagtatapos niyon. “Wow, how lalim naman lolo," ang pabirong sabi ni Alex. “Sige po aalis na ako. Heto po ang kaunting pang-kain ninyo. Salamat po sa inyo. “Sige amang," ang sagot ng matanda. Sa pagtalikod ni Alex at paglakad pabalik sa dressing room ay may naalala siyang sabihin sa matanda. Ngunit paglingon niya ay biglang naglaho ang matanda. Kinilabutan siya pero nagawa pa rin ang magbiro. “Ano ba naman ang matandang itich nakuha pang mag-disappearing act." Sa loob-loob niya ay muli siyang napanatag nang maalala ang mga sinabi ng matanda. Batid niya ang katotohanan noon ngunit sadyang mahirap aminin sa kinabibilangang komunidad.

Tinungo muli ni Alex ang dressing room upang ayusin na ang kanyang gamit. Inabutan niyang umiiyak pa rin ang kaibigan. “Si Saling pa rin ba?” tanong niya kay Norman. Tumango na lamang ito kay Alex. Hinawakan niya ang kamay ng kaibigan at tiningnan ito sa mata. “Tapos na ang palabas, tapos na ang iyong pagkukubli pero hindi ka pa rin masaya," ang sabi nito sa kaibigan. “Paano ako magiging masaya wala na ang pamilya ko," umiiyak na sagot ni Norman. “Kapatid maaring masama na nga ang tingin sa’yo ni Saling pero sa mundong ito ano pa ba ang mabuti? Minsan kung iisipin mo lahat tayo ay bulag. Bulag sa katotohanang hindi lahat ng nasa mundong ito ay ang pinapangarap natin. Minsan ang mabuti ay may kaakibat na kasaamaan gaya ng ating pagkukubli na inaakala nating makabubuti sa ating sarili at sa lahat," sabi ni Norman. Tumigil sa pag-iyak si Norman at pinilit unawaain ang sinasabi ng kaibigan habang si Alex ay inalala ang sinabi ng matandang kanina lamang naka-usap. “Hinusgahan ka agad ni Saling pero maaring nahihirapan lamang siya na matanggap ang katotohanan nagbubulagbulagan. Alam niya na ang isinasaalang-alang mo ay ang lahat para sa kanila," dagdag pa ni Alex. “Pero wala na ang pamilya ko sa akin. Iniwan na nila ako nang malaman ang aking pagkatao," ang sabad ni Norman. “Kung pamilya mo talaga sila at mahal ka nila hindi nila hahayaan ang pagkatao mo ang sumira sa lahat. Kailangang mtanggap na nila ang katotohanan sa iyo upang matapos na ang iyong pagkukubli at ikaw ay muling makalaya," ang nasabi ni Alex. “Tama ka. Kailangan ko nang lumaya at tapusin ang aking pagkukubli. Kailangang mabawi ko ang aking pamilya," ang sabi ni Norman. Sa mga sandaling iton unti-unti nang napapalaya ni Norman ang kanayang sarili habang si Alex ay natututong tanggapin ang kanayang sarili.

Kinabukasan nagpaalam si Norman na uuwi siya sa Cebu. Muntik na siyang hindi payagan ng amo pero nakumbinsi ni Alex na payagan ito. Nagpasalamat ng sobra si Norman sa ginawa ng kaibigan. Tumungo si Norman sa Cebu dala ang lungkot at pangamba ngunit dala rin ang tapang upang harapin ang pamilya. Pagdaong ng barko agad siyang bum Ababa at Magana ng dyip na masasakyan. Nagbiyahe siya patungo sa kanilang bayan. Pagdating doon sumakay siya ng tricycle upang matunton ang kanilang bahay na malapit sa simbahan. Pagbaba ng tricycle agad niyang nasulyapan si Saling. Nakita niya ang pagsasalubong ng kilay nito. Nakita rin niya ang kaniyang mga anak na masayang-masaya na sanang lalapit sa kanya ngunit pinigilan ni Saling. “Ang kapal naman ng mukha mong magapakita pa sa amin. Sana hindi ka na bumalik. Hindi mo na dapat ginugulo ang pamilya ko," galit na sabi ni Saling sa paglapit nito kay Norman. “Pamilya natin. Baka naman nakakalimutan mo na ako pa rin ang padre de pamilya," ang sagot ni Norman. “Padre de pamilya? May padre de pamilya bang binabae. Umalis ka na hindi ka naming kailangan," ang sagot ni Saling sabay talikod at pasok sa bahay. Sumunod agad si Norman at hinarap si Saling. “Saling mahal kita. Patawarin mo ako. Patawarin niyo ako dahil hindi ako naging perpektong asawa at ama," sambit ni Norman habang nababasag ang boses sa pag-iyak. “Nasaktan ako sa nalaman ko. Bakit hindi mo man lamang nagawang ipagtapat sa akin? Bakit kailangang sa ganoong paraan ko pa malalaman?” umiiyak na sabi ni Saling. “Dahil natakot ako. Naduwag dahil baka hindi mo ako matanggap," sagot ni Norman. “Asawa mo ako. Mahala kita. Maiintindihan ko at matutulungan kita. Hindi mo ako dapat pinagmukhang tanga," sabi ni Saling. “Ayaw kitang masaktan," sagot ni Norman. “Pero nasaktan pa rin ako, nasaktan na ang pamilyang ito ng dahil sa iyo," sagot ni Saling. May ilang sandali pa ang naging pagsumbat ni Saling kay Norman. Lahat ito ay narinig ng mga bata at sila man ay namulat sa klatotohanan sa pagkatao ng kanilang ama. Sa huli nangibabaw pa rin ang pagmamahala sa isa’t isa. Nagawa nilang tanggapin at patawarin ang ama. Sa wakas ay natapos na ang pagkukubli ni Norman. Nagako siyang magbabago alang-alang sa pamilya.

Sa loob ng mga panahong nasa Cebu si Norman si Alex muna ang umako ng lahat ng pagtatanghal sa comedy bar. Natutunan niya ang isa sa pinakamalaking leksyon sa kanyang buhay ang pagtanggap sa kanyang pagkatao. Natutunan na rin siyang tanggapin ng kanyang pamilya at unti-unting bumalik ang respeto niya sa sarili. May ilan pa ring mapanghusga ang sa kanya kumukutya pero natutunan niya na siya lamang ang masasaktan at matatalo kung ito ay papatulan. Katulad ni Norman lumaya na rin si Alex sa kanyang pagkukubli.

May ilang buwan pa ay tuluyan ng iniwan ni Norman ang Angeles. Pilit iniwan at iwaksi ang kabaklaan na bumabalot sa kanyang katauhan. Sa huling araw niya sa comedy bar ay pinuntahan niya ang kaibigang si Alex. “Paano ba ‘yan magpapaalam na ako," sabi ni Norman. “Mami-miss kita bakla pero masaya ako para sa iyo dahil tapos na ang paghihirap mo," sagot naman ni Alex sabay yakap sa kaibigan. “Alam mo kaya mo ring lumaya," bulong ni Norman kay Alex. “Noong araw na umalis ka at ipinaglaban ang kalayaan mo, lumaya rin ako. Mas natanggap ko ang pagiging bakla ko at nakuha ko ang respeto ng mga tao," masayang bulong ni Alex kay Norman. “Kung gayon pareho na tayong malaya," ang sabi ni Norman. “Oo, kaibigan tapos na ang ating pagkukubli," masayang dagdag ni Alex.

Nalimot na si Lufita Curacha at nabuhay muli ang bagong si Norman. Naging isang contractual worker siya sa Dubai. May natitira pa ring bahagi ng katauhan niya ang bakla ngunit natutunan niya itong tanggapin gayon din ng kanyang pamilya. Si Alex ay nanatiling si Chubita Rose. Ang tanging nagbago ay ang pagtingin niya at ng kanyang kapwa sa kanyang pagiging bakla. Umani siya ng respeto at pag-unawa.

Tapos na ang pagtatanghal ngunit marami pa rin ang hindi lumalaya sa sariling pagkukubli. Sapagkat ang mundo ay isang natural na entablado kung saan lahat at nagbabalat-kayo at nagtatago. Lahat ay may katauhang itinitago ngunit kinakailangang ilantad na ang sarili. Mahirap ang maging bulag sa katotohanan at hindi matutunan ang pagtanggap. Sa pagtanggap ng sarili nagsisimula ang lahat at dito matatanggal ang maskara upang muling humarap sa mundo ng walang takot.

My Poem...:-)

Solitary Dreary

A life in an unending faux pas

A misconception of my depressed soul

At long last in a turbulent past

for one quadrivial call

A life that dwells in a panoptic view

This is what I have come to believe

I have seen only a few

because I forgot what my heart can conceive

I have lost sight of my great Pater,

I have succumbed into uncertainty

To see nothing for the better,

to see everything in mimetic complexity

My journey begins

here where I choose to end

To beseech infallible truth with bliss

and to uncover the reason I am sent

Aking Tula..:-)

Silakbo ng Kamalayan

Ang pusong nilamon ng poot

na ang bawat pintig ay napuno ng kirot

Ang kaisipang nalugmok

sa maling sapantaha at pagkapusok

Taglay ng bawat nilalang

ang kakayahang mapanlinlang

Sa pagtalikod sa katotohanan

ay inandukha ang kamalian

Ngunit muling namulat

nakatarok ang ipinugal na ulirat

Sa isang munting panalangin

ang lahat ay nabatid ng mataimtim

My Poem..:-)

I am

I am

I am alone

I am unwanted

I am at most despised

I am in an unsurmountable fear

I am as genuine as it gets

I am nowhere

I am here

I am